اگر چه سابقه ی استفاده از اصل تشابه در درمان بیماری ها از جمله بیماری کمردرد قدمتی چند هزار ساله دارد اما کشف آن به صورت یک اصل علمی و بر اساس تجارب دقیق بالینی در اوایل قرن نوزدهم واقع شد.
در این زمان پزشکی آلمانی به نام دکتر ساموئل هانمان زندگی می کرد. دکترهانمان از نظر شخصیتی مردی بسیار دقیق و منظم و منطقی و معتقد به اصول اثبات شده علمی بود.
در عصر او پزشکی کلاسیک هنوز فاصله بسیار با وضعیت فعلی داشت و داروها بدون آنکه شناخت کاملی از آن ها به دست آمده باشد و به صورت دزهای بالا استفاده می شد به گونه ای که درصد بسیاری از موارد خود منجر به آسیب و حتی فوت بیمار می شد.
روش هایی چون خون گیری های فراوان کاربرد بسیار داشت. در چنین ایامی دکتر هانمان به شدت از پزشکی کلاسیک زمانش نا امید شد. ذهن دقیق و علمی او نمی توانست این وضعیت را تحمل کند به گونه ای که بعد از مدتی طبابت را به کناری نهاد و به ترجمه ی کتب خارجی پرداخت .
در یکی از کتبی که وی ترجمه می کرد به مطلبی در مورد داروی مالاریا به نام گنه گنه (کینین) برخورد کرد که جدیداً کشف شده بود و اثر درمانی خوبی بر روی مالاریا داشت.
در آن کتاب علت اثر درمانی این دارو تلخ بودن این دارو ذکر شده بود که برای هانمان به هیچ وجه دلیل قابل قبولی نبود. او خود دست به یک سری آزمایشات بر روی این دارو زد.
در این تحقیقات متوجه شد که با مصرف این دارو دچار تبی مشابه مالاریا می شود. این آزمایش را چندین بار بر روی خود و برخی دوستانش تکرار کرد و هر بار به همان نتیجه رسید. این فرضیه در ذهنش شکل گرفت که علت شفابخشی کینین این است که می تواند خود در یک بدن سالم ایجاد بیماری مشابه مالاریا کند.
سپس وی این آزمایش را با مواد دیگر انجام داد و به همان نتیجه دست یافت. برای مثال مصرف آرسنیک می توانست اسهالی آبکی و شدید و ایجاد کند و در عین حال قادر به درمان یک اسهال مشابه همچون وب بود.
این مشاهدات او را به اولین کشف بزرگش که همان اصل تشابه بود رهنمون گردید (هر عاملی که بتواند در بدن سالم ایجا بیماری کند می تواند بیماری با علایم مشابه را درمان نماید.) اولین اشکالی که هانمان به آن برخورد کرد سمی بودن اکثر موادی بود که او با آنها به نتیجه رسیده بود.
در حقیقت او از خاصیت سمی آن ها استفاده کرده بود ولی این مسئله می توانست خود باعث عواقب بعدی باشد. در این جا او تصمیم به رقیق کردن داروها نمود تا ببیند آیا می تواند با کاهش غلظت داروها باز هم از اثر درمانی آن ها برخوردار شود یا نه؟
وی برای این کار بعد از هر بار رقیق کردن به دفعات منظم شیشه ی محلول را به شدت تکان می داد. (۱۰ بار در هر بار رقیق کردن). اینجا بود که او به دومین کشف خود نایل شد.
او متوجه شد که با هر بار رقیق سازی (یک به ده) و تکان دادن، نه تنها اثر سمی دارو کاهش می یابد بلکه اثر درمانگری آن بیشتر می شود. وی این کار را در مقیاس های بسیار زیاد (۱۰ به توان ۳۰) انجام داد. هر بار اثر درمانی بهتر شده و آثار سمی کاهش و در نهایت از بین می رفت.
داروهایی که به این شکل بدست آمده بود در فرد سالم تنها یک بیماری زودگذر و بدون هیچ عارضه ای ایجاد می نمود و در عوض بیماران را به سرعت شفا می داد.
بعد از آن تنها از این داروها جهت درمان سود می جست. او به کمک همکارانش و به مدد احاطه ی کاملی که بر انواع سموم و داروها داشت به تدریج لیست داروهای هومیوپاتی را گسترش داد به گونه ای که تقریباً برای تمامی بیماری ها می توانست دارویی بر اساس اصل شباهت پیدا کند. در حقیقت علم هومیوپاتی تماماً مدیون این انسان بزرگ است.
پس از هانمان شاگردان او این علم را گسترش دادند. اما پیشرفت های پزشکی کلاسیک در زمینه ی بیمای های عفونی باعث به حاشیه رانده شدن این علم شد تا اینکه در دهه های اخیر با تغییر دیدگاه بشر و مشاهده ناکامی های مکرر طب رایج با سرعت رو به گسترش نهاد.
اینک هومیوپاتی در ۴۳ کشور جهان به صورت رسمی پذیرفته شده است و مدارس و دانشگاه های بسیاری آن را آموزش می دهند و هر روزه هزاران هزار بیمار از جمله بیماران مبتلا به کمردرد از این طریق شفای خود را باز می یابند و اینکه هومیوپاتی امیدی تازه برای هر انسان دردمندی است.
-
بازدید کنندگان گرامی
برای آشنایی با *هومیوپاتی چیست* بر روی لینک کلیک کنید
دکتر علی فرخانی متخصص طب فیزیکی و توانبخشی
آدرس : اصفهان، خیابان شمس آبادی، چهارراه قصر، روبروی بانک ملت، مجتمع پزشکی قصر، طبقه زیرزمین
